Na łamach prasy i w osobnych publikacjach podejmowano kwestie związane z tworzeniem i zdobieniem cmentarzy wojennych. Założono, że każdy poległy powinien być w miarę możliwości zidentyfikowany, a następnie pogrzebany z szacunkiem należnym bohaterowi, niezależnie od tego, czy należał do armii własnej, czy wrogiej. Nekropolie zaś miały być wyrazem wdzięczności dla żołnierzy, a także swoistymi pomnikami ku ich czci. O tym, z jaką powagą podchodzono do tworzenia cmentarzy wojennych, świadczyć mogą słowa, które obrano na dewizę akcji: Zdejm sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą (Księga Wyjścia, 3.5).
W drugiej połowie 1915 r. austro-węgierskie władze wojskowe rozpoczęły porządkowanie pól bitewnych i likwidowanie prowizorycznych mogił. Działaniom tym sprzyjała również sytuacja na froncie – właśnie wtedy ze znacznej części Galicji wyparto wrogą armię rosyjską. W dniu 3 listopada 1915 r. w wiedeńskim Ministerstwie Wojny utworzono Wydział Grobów Wojennych, któremu powierzono pieczę nad całą akcją. Równocześnie powołano też jednostki terenowe, takie jak krakowski Oddział Grobów Wojennych, któremu podlegała Galicja Zachodnia. Do zadań tych jednostek należało ewidencjonowanie poległych żołnierzy, ekshumowanie zwłok i gromadzenie ich w wybranych miejscach, a także projektowanie i budowa cmentarzy wojennych.